Ik zie je, ik voel je, ik ben je ♥

Vandaag heb ik tot drie keer toe mijn koffie koud laten worden. Mijn gedachten dwalen door mijn hoofd. Keer op keer heb ik dít moment door me heen laten gaan. Ik weet al heel lang dat het tijd is. Tijd om te staan. Echt te staan. Hoewel ik weet en voel dat het tijd is, voelt het ook spannend.
In mijn blog lees je mijn struggles als tienermeisje. Ik beperk mij in mijn verhaal tot de grote lijnen.

♥

Ik telde de stappen op weg naar huis...achtenzestig...negenenzestig...zeventig…Steeds wanneer ik de tel kwijtraakte, begon ik opnieuw met tellen. Eén...twee...drie…
Ik wilde het niet weten. Ik wil niet weten wat me was overkomen. Ik voelde me vies. Leeg. Slecht. Verdoofd.
Ik bedacht hoe ik bij thuiskomst de sleutel in de voordeur zou steken en ik zo gewoon mogelijk moest laten weten dat ik thuis was.
Ik maakte de deur open en riep zo vrolijk mogelijk: ‘Hoi!’
Meteen daarna rende ik naar boven, trok mijn kleren uit en stapte onder de douche.
Ik wilde alleen maar douchen. Het water me schoon laten wassen, maar het gevoel bleef.

Wat ik toen nog niet wist, is dat dit slechts het begin was van een heftige tijd.
Een tijd die het uiterste van mij heeft gevraagd.

Ik was vijftien jaar en ik was terecht gekomen in een ware nachtmerrie.

Steeds opnieuw wanneer ik mijn ogen sloot zag ik zijn ogen voor me. Ik rook zijn geur, die me zo in en in misselijk maakte. Ik hoorde zijn stem keer op keer door mijn hoofd gaan.
Mijn lichaam kende het gevoel van de overweldigende angst maar al te goed.
Ik kende de schaamte. Ik kende de pijn.

Een periode was aangebroken waarin ik in contact was geraakt met verschillende mannen die allen een verkeerde intentie hadden. Maanden van misbruik gingen langzaam voorbij.
Ik geloofde dat het mijn ‘lot’ was en ik weinig waard was. Misschien had ik het uitgelokt.
Voor de andere jongens van mijn school was is vast en zeker niet leuk genoeg. Gedachten die ik tot mijn waarheid had gemaakt.
Ik bevond me in een web en had geen idee hoe ik me eruit moest worstelen.

Op mijn school wist mijn mentor wat er gaande was. Ik had haar mij laten beloven dat ze niks tegen mijn ouders mocht zeggen.
Eén van de daders wist waar ik woonde. Ik was bang dat ze vanuit kwade wil mijn familie zouden opzoeken. Ik moest wel terug. Ik moest wel terug naar deze mannen om mijn familie te beschermen.

Mijn mentor, was een bijzondere vrouw. Ik ben haar tot op de dag van vandaag zo intens dankbaar. Ik kon haar echt vertrouwen. Zij wist dat ik dat vertrouwen nodig had. Ze was er voor mij.

♥

Terwijl ik dit schrijf raakt het me. Deze vrouw zal altijd een bijzondere plek in mijn hart hebben.

♥

Het moment dat me zo helder is bijgebleven, is het moment dat ik ‘s avonds met de laatste bus thuis kwam. Dat zal rond tien uur ‘s avonds geweest zijn.
Mijn ouders waren ongerust en bleven me vragen waar ik was geweest. Ik vertelde dat ik bij een meisje uit mijn klas was geweest. Ze bleven doorvragen. ‘Geef het nummer maar, dan bel ik haar op.’ Dat was natuurlijk het laatste dat ik wilde. Na aandringen en vragen stellen, wist ik dat ik niet meer anders kon: ‘Bel mijn mentor maar op!’

Ik zie nog steeds de blik van mijn moeder voor me.
Toen dacht ik dat ze boos op mij was. Nu weet ik dat ze bezorgd was.

Mijn moeder belde met mijn mentor. En wat zij toen zei was zo betekenisvol.
‘Ik wil dan eerst met Hilly praten.’
En zo gebeurde het. Ik sprak met haar en daarna ook met haar en mijn ouders.
‘Jij gaat niet meer naar die jongens toe!’ Hoor ik mijn mentor nog zeggen.
Vanaf dat moment liep ik meestal met een bekende naar de bus.
De keren dat ik alleen liep, liep ik snel. Mijn hoofd naar de grond gericht.

♥

De periode na het misbruik voelde als een rollercoaster. Het was vallen en opstaan!
Angstaanvallen, slapen met een mes naast mijn bed, bang dat ze door mijn raam zouden komen.

♥

‘Lief meisje, ik zie je, ik voel je, ik hoor je, ik ben je. Jij hebt mij gemaakt tot de vrouw die ik nu ben. De vrouw die ik met alles in mij, wil zijn. Nu ik alles kan omarmen, kan ik zijn. Puur zijn!’

♥

De #metoo discussie was een tijd waarin er veel in mijn lijf gebeurde. Een discussie die mij, zoals je zult begrijpen, aangreep. Toen Anne Faber vermist was, was ik daar dag en nacht mee bezig. Toen ze gevonden was, heb ik gehuild. De verhalen raken me diep.
Tegelijkertijd voel ik hoe mijn missie geraakt word. Ik ben hier om jou te helpen, lieve (jonge)vrouw.
Ik heb mogen verwerken, leren, ontwikkelen en kan daardoor staan voor de vrouw die ik ben.
Een vrouw die haar missie leeft!
De opleidingen die ik heb mogen volgen, hebben mij geleerd hoe ik de pijn heb kunnen transformeren in kracht. Ik heb mijn pijn en verdriet kunnen omarmen. Ik ervaar hoe krachtig het is om echt te omarmen. Donker en licht waarderen elkaar. Er ontstaat flow en rust doordat alles er is en mag zijn.
Ik zie het moment goed voor me. Ik zat buiten met de rechercheur. Ik vertelde hem: ‘Ik ga hier later andere vrouwen mee helpen.’ Ik was toen zestien jaar. De rechercheur keek mij aan en gaf uiteraard aan dat ik rustig aan moest doen en alles eerst moest verwerken.
Mijn gevoel was intens sterk.

Vandaag is het later!

Mijn missie is om jou in je ware kracht te zetten. De schaamte voorbij. Het slachtoffer voorbij. Jij bent het waard om je volle potentie te leven.

Lieve groet,
Hilly