Zoals haar zachte handen

'Mama, waarom heb je daar twee lijntjes?'
Een paar oogjes kijken scheel naar het gedeelte tussen mijn wenkbrauwen. In mezelf moet ik lachen, maar vraag met een serieus gezicht: 'Wat bedoel je? Welke lijntjes?'
'Nou, deze...' Met een zachte druk wijst zijn wijsvingertje de twee lijntjes aan en wijkt warempel ook nog af naar een deel op mijn voorhoofd. 
'Wat zijn dat?' Wil hij weten. 'Dat zijn rimpeltjes.' Het woord rimpeltjes klinkt toch net iets liever en zachter dan rimpels bedenk ik me terwijl ik het zeg.
'Waarom heb jij die?' Is de volgende vraag die gesteld wordt. 
'Dat krijg je als je ouder wordt.' Geef ik aan. 
'Ik wil dat ook!' Zegt hij met een beteuterd gezicht. Ik schiet nu heel even in de lach.  'Vind je ze mooi?' Vraag ik. Hij knikt.

Ik bedenk me even hoe ik dat als kind zag. Ik herinner me de handen van mijn moeder. Zacht en met fijne lijntjes. Ik herinner me haar wangen en hoe ik ze graag aaide omdat ze zó zacht waren. 

Nu ben ik de vrouw die wordt bestudeerd door haar kind en wat voel ik me dankbaar voor dit soort momenten. Het moment waarop hij mijn rimpeltjes zoekt, mijn haren af en toe streelt en er een staart in probeert te maken. Tevergeefs. 
Het is bijzonder om te ervaren hoe zijn jonge ogen zo anders naar mij kijken dan dat ik lange tijd naar mezelf heb gekeken en soms ook nog doe. 

Dit kostbare moment brengt me weer even terug bij mezelf. Hoe denk ik eigenlijk over mijn eigen lijf? Wat vind ik eigenlijk van mijn rimpeltjes? 

 Wanneer ik in de spiegel kijk zie ik dat mijn ogen meer zijn gaan hangen en ik zie inderdaad de rimpels. Ja, ik noem ze zelf toch vaker rimpels dan rimpeltjes. 

Ik bedenk hoe hard ik regelmatig tegen mezelf ben geweest. Ik kon vaak alleen maar kijken naar dat wat ik niet mooi vond. De donkere kringen onder mijn ogen, de lijntjes in mijn voorhoofd en ook die twee die mij zojuist zo liefdevol zijn aangewezen. 
Het heeft me veel tranen gekost. Iedere keer wanneer ik de negatieve gedachten in mijn hoofd uitsprak, bracht het me verder bij mezelf vandaan. 

De momenten dat ik in de spiegel keek, deden me vaak pijn. En dan vooral omdat ik zag dat mijn ogen niet straalden. 
De ogen die al veel hadden gezien. Veel tranen hadden gelaten. De ogen die na lang worstelen op een gegeven moment géén tranen meer konden laten. Ze waren dof en vlak. De twinkel was er uit. 

De ogen waar zich nu zorgvuldig de fijne lijntjes om hadden gevormd. De lijntjes die de herinneringen kennen. 
De weg terug naar mezelf ging met vallen en opstaan. Het voelde vaak, heel vaak als een lange weg. En terwijl ik dit schrijf voel ik opnieuw hoe het me toen geraakt heeft. Hoeveel leegte ik in mezelf heb gevoeld. Hoe ik voelde dat ik het anders wilde en dikwijls zo vast zat dat ik niet meer wist hoe. 
Ik zal je eerlijk zeggen, dat raakt nog steeds. Ik ken dat gevoel goed. 

En wanneer ik zo even bij dat gevoel ben, weet ik hoe belangrijk het voor me was om terug te keren naar mijn innerlijke kracht. Terug naar de twinkel in mijn ogen. Terug naar de vrouw zo diep in mij. Houdend van haar fijne lijntjes en rimpeltjes. 

Zoals ik al eerder schreef, die weg was niet eenvoudig. Vooral doordat ik hele dagen lang negatieve gedachten had. Ik bedacht me hoe ik ooit die gedachten ben gaan geloven en dat ik zo ook de positieve gedachten wilde gaan geloven. Zo plakte ik in mijn hoofd een helpende gedachte over de beperkende gedachte. Ook vond ik onder andere tijdens mijn opleidingen van NLP steeds meer van mezelf terug. Ik heb geleerd om met veel meer liefde naar mezelf te kijken. Steeds opnieuw tegen mezelf te zeggen dat ik precies goed ben zoals ik ben. 

Er zijn dagen dat mijn hoofd mijn hart minder vertrouwt en raakt het weer even een stukje van de dofheid van toen.

Dan keer ik steeds opnieuw liefdevol en zacht terug. De innerlijke drive om hier bij mijn kern te zijn is zo groot. Zoveel groter dan het gevoel te verdwalen in mijn lijf.

Ik voel me dankbaar voor dit moment. Het moment dat mijn zoon mij liefdevol op mijn rimpeltjes wees. 

Ik besef zo intens dat ik ben zoals de zachte wangen van mij moeder. Zoals haar zachte handen met fijne lijntjes.

Ik ben als de twinkel in mijn ogen. 

Zoals de jaren die mijn lijf met liefde tekenen, zodat alles er mag zijn. Met aandacht. Met zorg. Vanuit mijn hart. 

Ik ben het voorbeeld voor mijn kind. Zodat hij oprecht blij mag zijn met zichzelf, want hij is precies goed zoals hij is.

Net als die twee lijntjes tussen mijn wenkbrauwen.